ေလာကႀကီးမွာ ေနရင္
ေလာကႀကီးမွာ ေနရင္ေလ အင္မတန္ ေသာက ဗ်ာပါဒ မ်ားရတယ္။
႐ုပ္ႀကီး ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုလည္းေလ ငါ ငါ့ဥစၥာလို႔ မမွတ္နဲ႔။
ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူက ေတာ္ေတာ္ေရာဂါထူတယ္။
ေသေလာက္တဲေရာဂါ မေသေသးပဲ ႏိွပ္စက္တဲ့ေရာဂါ အစံုအလင္ေပးတတ္တဲ့ ခႏၶာ႐ုပ္တရားပဲ။
ေသဖို႔ဆီမသြားခင္ေလ နာရဦးဖို႔ ရထားတာ။
ဒါေၾကာင့္ မစြဲနဲ႔ မခင္နဲ႔ မတက္မက္နဲ႔။
တပ္မက္မိေနရင္ ဒါမ်ဳိးႀကီး ေနာက္ေနာင္ဘဝေတြ ျပန္ရဦးမွာ။
ေရာဂါေဝဒနာတစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္လို႔ကေတာ့ မေၾကာက္နဲ႔။
ငါ့ေဝဒနာလို႔လည္း မယူနဲ႔။
ယူမိရင္ နာရတဲ့အထဲ ေဒါသ ျဖစ္ေတာ့ အပါယ္ငရဲ ေရာက္ရဦးမယ္။
ႏွစ္ခါနာတယ္။
ေဝဒနာအေပၚေၾကာက္ေနလို႔ အလကားပဲ။
ဒါ သူ႕သေဘာ သူ႕သဘာဝပဲ။
တကယ္ေၾကာက္ရင္ ေဝဒနာ နဲ႔ တြဲရက္ ခႏၶာ မရေအာင္ ဒီ ဘဝ အျပတ္တိုက္။
ဒါကသာ လက္ရိွေရာ ေနာက္ေနာင္ေရာ တကယ္ေအးတဲ့ အေရးပဲ။
ေလာကကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေလာကမွာ မေနနဲ႔။
ေလာကဆိုတာ ငါလို႔ သူလို႔ ေယာက်္ား လို႔ မိန္းမလို႔ ျမင္တာ ၾကားတာကို ယူၿပီး ေနေနတာ။
ဒီလို ေနေနသေရြ႕ ေသာကဗ်ာပါဒက မလြတ္ဘူး။
ခႏၶာ႔သေဘာမွာသာေန။ အနိစၥသိေအာင္ေန။
ဒါမွ ေလာဘ ေဒါသ လြတ္မွာ။
ေလာကက လြတ္မွာ။
ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
ဝင္းေက်ာ္ဦး
Comments
Post a Comment